من اناری میکنم دانه،

   من اناری میکنم دانه، 
                و به دل میگویم:
                                   خوب بود این مردم؛
                                   دانه های دلشان پیدا بود...‏

پ.ن:آخر به خود میگویم: که چه؟! دانه های دلشان پیدا باشد که دیگر نمیشود زندگی کرد، بس که چیزهای مگو را میبینی، چیزهایی که چندان هم قشنگ نیست، همینطور در ندانی اِمان بمانیم، خوش تریم...‏

اما کاش آدم باشیم و بشویم و بمانیم

فرق ندارد مجازی یا واقعی.